Μετεγχειρητικές και μεγάλες κοιλιοκήλες
Σε σημεία τομής του κοιλιακού τοιχώματος όπου υπάρχει τομή λόγω παλαιότερου χειρουργείου, μπορεί να παρουσιαστεί κήλη, την οποία ονομάζουμε μετεγχειρητική κήλη. Το ίδιο σοβαρή είναι και οι περιπτώσεις που υπάρχουν παραμελημένες κοιλιοκήλες, που ξεκίνησαν μικρές αλλά, επειδή δεν αντιμετωπίστηκαν εγκαίρως, εξελίχθηκαν σε μεγάλες κήλες, με περιεχόμενο που δε δύναται να αναταχθεί στην κοιλιά.
Οι παραπάνω περιπτώσεις αποτελούν «δύσκολα περιστατικά» και μπορούν να αποτελέσουν χρόνιο και πολύ σοβαρό πρόβλημα για τον ασθενή και το χειρουργό.
Τι ακριβώς είναι η μετεγχειρητική κήλη
Όταν ένας ασθενής υποβάλλεται σε κάποιο χειρουργείο στην κοιλιακή χώρα, τα κοιλιακά τοιχώματα κόβονται και ενώνονται για τις ανάγκες της επέμβασης και δημιουργούνται έτσι οι συνθήκες για μια μετεγχειρητική κήλη. Ακόμα χειρότερα, όταν υπάρχουν επιπλοκές στην επέμβαση που επιβάλλουν να ανοιχτεί ξανά το σημείο της τομής για να επέμβει εκ νέου ο χειρουργός.
Η ανθεκτικότητα του κοιλιακού τοιχώματος σε σημεία που έχουν γίνει τομές δεν πρόκειται ποτέ να αποκατασταθούν και να είναι συγκρίσιμα με ένα τοίχωμα που δεν έχει διαταραχθεί η φυσική του συνέχεια.
Αυτό συμβαίνει επειδή -αν και κατά τη διαδικασία της επούλωσης επιτυγχάνεται η σύγκλειση κάθε τομής- ο ουλώδης ιστός που σχηματίζεται κατά την επούλωση δεν είναι όσο ισχυρός όπως ο φυσιολογικός ιστός.
Έτσι, η μετεγχειρητική κήλη προκύπτει όταν οι αδυνατισμένοι ιστοί υποχωρούν στην πίεση που αναπτύσσεται από τα σπλάχνα μέσα στην κοιλιά. Το έντερο βρίσκει δίοδο και -μέσα σε ένα σάκο που δημιουργείται από το περιτόναιο- προβάλει κάτω από το δέρμα.
Συνήθως, στις περιπτώσεις αυτές υπάρχει απώλεια μυϊκού τοιχώματος και το κοιλιακό τοίχωμα, εκτός από μεγάλο χάσμα (κήλη) έχει χάσει τη λειτουργικότητα του, με αποτέλεσμα ο ασθενής να δυσκολεύεται να κάνει καθημερινές κινήσεις, όπως, για παράδειγμα, να σηκωθεί από το κρεβάτι ή από ένα κάθισμα, αλλά και να αναπτύξει χρόνια προβλήματα πόνου και δυσκινησίας στη μέση.
Σε τέτοια δύσκολα περιστατικά, δεν αρκεί το «μπάλωμα» του κηλικού στομίου με πλέγμα, όπως συνηθίζουν να κάνουν οι περισσότεροι χειρουργοί. Χρειάζεται αποκατάσταση της φυσιολογικής ανατομίας του μυϊκού τοιχώματος. Μία προσεκτικά σχεδιασμένη επανορθωτική χειρουργική του κοιλιακού τοιχώματος, που συνδυάζει διάφορες τεχνικές είτε λαπαροσκοπικής είτε και επανορθωτικής χειρουργικής, είναι απαραίτητη για να έχουμε ένα άριστο αποτέλεσμα.
Βασικό σε αυτόν το στόχο είναι να αποκαταστήσει ο χειρουργός τη «συνέχεια» του μυϊκού τοιχώματος, φέροντας/ ενώνοντας την περιτονία με τα «χείλη» της κήλης, όποτε είναι αυτό εφικτό.
Ιδιαίτερη δυσκολία και επιμήκυνση του συνολικού χρόνου της επέμβασης μπορεί να αποτελέσουν οι συμφύσεις που έχουν τυχόν δημιουργηθεί μεταξύ των σπλάχνων ή και με τα τοιχώματα της κοιλίας. Η λύση των συμφύσεων και ο απεγκλωβισμός των σπλάχνων από τον σάκο τη κήλης, μπορεί να καταστήσουν αναγκαία ακόμα και τη διενέργεια εκτομής λεπτού ή παχέος εντέρου.
Επανάσταση στη θεραπεία αυτών των σύνθετων κηλών έχει φέρει η χρήση βιολογικών πλεγμάτων, τα οποία μας δίνουν τη δυνατότητα να γίνει η σύγκλειση του χάσματος της κήλης χωρίς να γίνει συμπλησίαση των τοιχωμάτων και άρα να μην υπάρξει τάση στην αποκατάσταση της. Αυτό επιτυγχάνεται με την ειδική κατασκευή τους, η οποία επιτρέπει την επαφή του πλέγματος με τα σπλάχνα, χωρίς τη δημιουργία συμφύσεων, οι οποίες εμποδίζουν την κινητικότητα του εντέρου και την ομαλή λειτουργία του.
Σε όλες τις περιπτώσεις απαιτείται πλήρης μελέτη κάθε μίας περίπτωσης και ακριβής μέτρηση και παραγγελία του κατάλληλου πλέγματος, συνήθως με τη βοήθεια αξονικής τομογραφίας. Το χειρουργικό πλάνο ποικίλλει, και τα ερωτήματα που προκύπτουν όπως π.χ. ανοικτή ή λαπαροσκοπική προσέγγιση, λύνονται ανάλογα με κάθε μία περίπτωση ξεχωριστά. Όλα τα ανωτέρω κάνουν επιβεβλημένη την αντιμετώπιση της μετεγχειρητικής ή της μεγάλης κοιλιοκήλης όχι σε επείγουσα βάση, ώστε να υπάρχει επαρκής χρόνος προετοιμασίας τόσο για τον ασθενή όσο και τον χειρουργό.
